Italië: Napels zien en toch niet sterven!

Peschici
We beginnen onze zuidelijk Italiaans trip in Peschici, een klein badplaatsje op het schiereiland Gargano. Je vindt er op internet of in de reisboeken niet veel van terug maar we hadden wel al heel wat over Vieste gehoord, dat nog wat meer oosterlijker ligt. In Peschici was er echter de beste logeermogelijkheid, vandaar. Maar we waren direct aangenaam verrast door het dorpje. Het is helemaal nog niet platgelopen door 'den toerist' en heeft een prachtige ligging op een rots. Naast ons appartementje was er nog een echt klein authentiek winkeltje waar je verse pasta kon kopen, de straatjes in het oude stadsgedeelte bleven lekker rustig en ademen nog het echte Italia uit. Wij zijn fan!

Het schiereiland staat ook bekend om zijn trabucco's. Dit is een oude vismethode die nu beschermd wordt als historische monument in het Gargano National Park. Het zijn prachtige aan elkaar gesjorde houten installaties die een erg mooi plaatje opleveren. Toen we er eentje aan het bewonderen waren stopte er een vader met zijn zoon en ze begonnen iets uit de grond te graven. Bleek er wilde look te staan. Wij hebben hun voorbeeld dan maar gevolgd en ook wat mee naar huis genomen, voor bij onze pasta. 🍲

Al bij heel wat trabucco's is er nu ook een restaurant gevestigd wat slim gezien is want het zijn prachtige locaties en ze zijn dan ook erg populair. Een aanrader is het restaurant Al Trabucco da Mimi: lekker eten en een prachtige setting! Omdat wij dat niet alleen vinden dien je er tijdig te reserveren want de plaatsen zijn erg in trek. Naast het restaurant is er ook een heel leuk ingerichte bar waar je tijdens een zonsondergang aan je cocktail kan sippen. La dolce vita!

Uiteraard stond er ook een bezoekje aan Vieste op het programma.

Ten zuiden van het centrum ligt een grote baai met witte kliffen en brede zandstranden. De Pizzomunno is een enorme alleenstaande witte rotspilaar op het strand die je moeilijk kan missen.

Iets verderop kan je onder andere de natuurlijke brug van San Felice bewonderen.

Bari
We hebben een week in Bari gelogeerd, het begin van de hak van de laars, om een gedeelte van het mooie Puglia te ontdekken. Die week heeft het vrij veel geregend dus de planning diende wat aangepast te worden. Ik had er dan maar een dagje shoppen tussengepland! 😜
Het viel ons in de stad meteen op dat er veel meer toeristen waren dan we de voorbije week gewend waren. Bleken er enkele cruiseschepen aangemeerd te liggen... Dat was weer even aanpassen geblazen. Bari bleek een mooie stad met voor elk wat wils.

Een leuke dagtrip vanuit Bari is een bezoek aan de kuststadjes Monopoli, Polignano a Mare en San Vito.

Ostuni
Dit città bianca (witte stadje) is echt een bezoek waard. De straatjes zijn er erg gezellig en wit. 😊

Het landschap rond Ostuni wordt gedomineerd door eeuwenoude olijfbomen met dikke, precies misvormde stammen.

We zijn ook even gestopt in Martina Franca, waar je in de omgeving ook al heel wat trulli kan spotten.

Locorotondo is ook de moeite waard om eens door te lopen. Het dorpje ligt op een heuvel en heeft een ronde vorm.

Alberobello is het meest toeristische stadje van de valle D'itria door de aanwezigheid van de vele trulli, een gebouw met een cilindervormige basis en een ongewoon, kegelvormig dak van kalkstenen tegels. Te toeristisch naar onze bescheiden mening maar als je in de buurt bent moet je het toch eens gaan bekijken met je eigen ogen, want mooi is het zeker. Zelfs de kerk is in trulli vorm.

Vanuit Bari kan je ook makkelijk naar Matera, wat voor ons toch wel één van de hoogtepunten was in Italië. Bij de eerste oogopslag was ik al verliefd op deze stad. De rest van de dag zag ik Stef niet meer staan. 😆 Het is dan ook niet voor niets dat het dit jaar, 2019, de culturele hoofdstad van Europa is. Maar om het nog wat meer te waarderen dien je de geschiedenis ook een beetje te kennen. In de jaren vijftig woonden er nog zo’n dertig- tot veertigduizend mensen in de sassi, de grotwoningen die zo kenmerkend zijn voor Matera. Door de slechte sanitaire omstandigheden (de mensen leefden vaak samen met dieren in dezelfde ruimte) en armoede was het sterftecijfer hoog. Door deze gevaarlijke leefomstandigheden werd in de jaren vijftig het besluit genomen dat iedereen de sassi moest verlaten. Als gevolg hiervan ontstond er een enorme leegstand en was Matera begin jaren tachtig bijna een spookstad. Maar de laatste jaren is er erg veel veranderd en is een groot gedeelte van de stad verbouwd, met ook vele hotels en B&B's, maar allemaal onder toezicht van Unesco, zodat het een mooi geheel vormt. Er zijn dus veel rotswoningen, maar ook rotskerken. Alles is er beige, het gaat er de hele tijd op en af, maar achter elke bocht is er wel weer een andere pareltje te ontdekken. Mijn fototoestel heeft overuren gemaakt!

We hebben ook het MUSMA Museum of Contemporary Sculpture bezocht dat zich voor een gedeelte ondergronds in grotten bevindt. We waren vooral onder de indruk van de Italiaanse kunstenaar Luis Gomez. Hij staat ook bekend voor zijn prachtige street art. In deze tentoonstelling combineert hij schilderkunst op glas met sculpturen. Erg apart.

Met de auto zijn we dan nog naar een ander uitkijkpunt gereden, aan de overkant van de kloof.

Op die route ligt ook een heel speciaal beeldenpark 'Il Parco Scultura La Palomba'. We waren er moederziel alleen en de locatie is erg speciaal. Dit bijzondere beeldenpark bevindt zich namelijk in een niet meer in werking zijnde steengroeve, die inmiddels het domein is geworden van de beeldhouwer Antonio Paradiso. Paradiso werkt voornamelijk met lokale steensoorten en met ijzer en staal. Het is een imposante verzameling van grote tot zeer grote kunstwerken met mooie fijn uitgewerkte details, waaronder stalen sculpturen gemaakt uit de restanten van de Twin Towers uit New York. En de toegang is gewoon gratis! Wat een afsluiter van de prachtige dag.

Gravina in Puglia is eigenlijk een beetje Matera in het klein en minder toeristisch.

Amalfi kust
Als je op internet info opzoekt over de Amalfikust lees je wel eens dat het de mooiste weg is om te rijden in Italië. Mooi is het zeker maar helaas rijdt je er niet alleen, het is er vaak aanschuiven geblazen, maar het allergrootste probleem is parking vinden. We hebben er 2 dagen rondgereden maar de 1e dag vonden we het vreselijk. Je ziet heel mooie dingen maar je kan op vele plaatsen onmogelijk ergens parkeren zodat je er voorbij moet rijden of soms stapte ik uit om wat foto's te nemen en Stef bleef wat rondrijden en pikte mij iets later op. Nee, dat is niet leuk! De verblijven zijn er ook nogal prijzig, zodat we in Gragnano verbleven, een dorpje midden in de bergen tussen de locals. Het was een splinternieuw appartement met een erg groot terras met een prachtig zicht. Helaas heeft het ook die week heel veel geregend zodat we niet veel van het terras kunnen hebben genieten.

We passen ons snel aan aan de locals. Stef hing de was buiten aan de straatkant, ik maakte een pastasaus. Je ziet dat wij niet alleen maar den toerist uithangen hé.

Van de eigenaar van het appartement kregen we ook vaak iets wat ze uit hun eigen tuin oogsten, zoals kersen, citroenen en courgetten. Dat maakt het verblijven in een AirBnb extra leuk.
Maar ik ben een beetje afgeweken, de Amalfi kust dus. Het is een groep van dorpen ten zuiden van de Golf van Napels, allemaal tegen de steile kliffen gebouwd waar een kronkelend smal wegje doorloopt. Door die bergen is er erg weinig vrije ruimte voor bijvoorbeeld parking. 90% van de parking die er is, meestal naast de straat, is voor de locals wat natuurlijk te begrijpen is. Die andere 10% is bijna altijd volzet. Dus echt geen pretje om je auto er kwijt te geraken. Ik raad daarom aan om er zelf niet te rijden. Huur een taxi, neem een excursie of nog beter, verplaats je per boot. Het gaat je veel ergernis besparen.
Onze rit van Gragnano naar de kust was ook al de moeite. In vogelvlucht is het echt heel dichtbij, maar je dient wel een berg te passeren. Over 25 km hebben we 1,5u gedaan. Op het gemak welliswaar, met een stop op een mooi uitzichtpunt.

De eerste echte stop was bij Fiordo Di Furore. Italië is er trots op dat ze ook een fjord hebben, alhoewel de benaming fjord wel erg ruim genomen is. Het is meer een inham tussen steile rotsen, met een pitoresk strandje. Parking in de omgeving is er wel niet dus ik ben even enkele foto's gaan nemen (na honderden trappen gemaakt te hebben), Stef is wat rondgereden. Erg romantisch dus.

Daarna zijn we richting Positano gereden. We hebben er geluncht met een prachtig uitzicht op de baai en de zaak had een parking. Oef!

Onze goesting was al over om Positano in te rijden dus daar kan ik niet meer over vertellen.
Verder zijn we nog Castellammare di Stabia gepasseerd.

Ik moet zeggen dat we niet echt genoten hebben van de dag. Het parkeerprobleem weegt er te zwaar door, en we waren er dan nog niet eens in het hoogseizoen.
Na 2 regendagen hebben we nog eens een poging gewaagd. In Amalfi waren alle parkings weer bezet, dus zijn we doorgereden naar Ravello. Dit dorpje ligt in de bergen en heeft prachtige viewpoints.

Na de afdaling zijn we onze auto kwijtgeraakt in Atrani, de buur van Amalfi en door velen over het hoofd gezien.

Amalfi is erg druk want iedereen die in de buurt is gaat naar Amalfi maar het is dan ook mooi. Zeker de Duomo is erg bijzonder. Op de trappen een ijsje likken is altijd een goed idee!

Uiteraard zijn we ook een dag naar Napels geweest. Deze keer met de trein want ook daar is rijden en parkeren geen evidentie. Napels is een stad met een reputatie, maar wie haar beter leert kennen zal versteld staan van haar schoonheid. Het heeft een prachtig historisch centrum met indrukwekkende paleizen en bijzondere volkswijkjes, waar je kennismaakt met het echte Italië. Het is allemaal niet zo gepolijst als in Firenze of Venetië, maar we houden wel van dat rauwe.

We hebben er ook de metro genomen. Heel wat metrostations zijn opgefleurd met kunst. Het mooiste metrostation is toch wel die van Toledo. Deze werd ontworpen door de Spaanse onderneming van architect Oscar Tusquets Blanca rond het thema water en licht.

Vanuit Napels hebben we een Ryanairtje gedaan naar België, want we mochten het communiefeest van Stef zijn metekind Maud niet missen. Vandaar dat onze route niet heel logisch meer in elkaar stak. We moesten namelijk terug naar Puglia want Stef zijn vriend Toon was daar op vakantie.

Castelmezzano

Tussen Napels en Puglia ligt dit schitterende bergdorpje (niet ver van Potenza). De spectaculaire hoge ligging midden in de natuur van de Dolomiti Lucane maakt deze uithoek van Basilicata tot een fascinerende plek. Het is een geweldige omgeving voor wandelaars, bergbeklimmers en mountainbikers. Het toerisme staat er nog maar in zijn kinderschoenen en we genieten enorm. Vanuit ons verblijf maken we een wandeling waarbij je de hele tijd prachtige uitzichten hebt op de natuur en het dorpje. Vanop ons terras van de kamer hebben we trouwens al een mooi uitzicht.

Op een bepaald moment moesten we wel een stukje terugkeren want je kon er alleen maar verder als je klimuitrusting aanhad.

Via mooie, smalle straatjes en trappen komen we dan uiteindelijk uit bij het Castello Normanno.

Het meest bijzondere overblijfsel van het fort zijn de indrukwekkende uitgehakte traptreden in de rots boven het kasteel. Ze zijn ook alleen maar te nemen met klimuitrusting, hoe hard Stef ook zijn best deed om er te geraken.

Ook Pietrapertosa is er goed te zien. Met de kale ongenaakbare rotsen op de achtergrond heeft het een bijzondere sfeer. De 2 bergdorpen zijn met elkaar verbonden via een kabelbaan, de Volo d’Angelo. Deze zipline laat je vliegen als een engel. Helaas waren wij er niet in het hoofdseizoen en was de kabelbaan enkel in het weekend geopend. Anders hadden we het zeker gedaan want de foto's op internet zien er veelbelovend uit.

Ook een mooie plek is het plein voor de kerk bij het begin van het oude dorp. Hier heb je een prachtig uitzicht op Castelmezzano en de achterliggende rotsen. Op het pleintje komt zowat het halve dorp samen om wat bij te praten en te kaarten.

In ons verblijf werd er ook nog een bijzonder katje opgevangen. Ze had een heel speciaal oog. Echt wel zielig maar de dierenarts zou de volgende dag komen, dus veel meer konden we niet doen.

Torre Vado

We hadden met Toon en Veerle afgesproken dat we bij hun in de buurt zouden logeren. We hebben samen geluncht en gedineerd en het was erg gezellig en leuk om hen nog eens terug te zien. Bedankt Linda en Luigi voor de gastvrijheid.

Zij logeerden in Presicce, zo zijn wij in Torre Vado terechtgekomen. We hadden er een klein appartement maar het terras deed het hem: zicht op zee is altijd een feest! Just another day at the office...😉

Het plaatsje ligt helemaal onder in de hiel van Italië en de streek is vooral in trek bij strandliefhebbers. De witte stranden met het heldere, groenblauwe water zijn dan ook een plaatje. Wij zijn alleen geen strandliggers maar er zijn natuurlijk ook uitstapmogelijkheden. Gallipoli is er hier eentje van. Het oude centrum ligt op een klein schiereilandje dat met een brug met het vaste land verbonden is.

We hebben ook nog enkele nachten in de buurt van Lecce gelogeerd. De rit van de punt van de hiel rechtsomhoog is wederom prachtig. De zee laat zijn mooiste kleur zien en ondertussen is het ook juni en is de regen van de voorbije maanden alweer geschiedenis. Dit zijn enkele kiekjes van een strand bij Cesarea Terme.

Het stadje Otranto vonden we ook erg gezellig.

Op de kustlijn tussen Otranto en Lecce heb je nog Torre dell'Orso, een heel populair strand met een rots die gesplitst is.

Je hebt er enkele 'natuurlijke zwembaden' langs deze kustweg.

Waar we helemaal gelukkig van werden waren de rotsen van Sant'Andrea. Waw, is me dat een mooi stukje natuur!

Lecce

Het is een prachtige stad vol barokke architectuur, mooie monumenten en gezellige straatjes.

Cosenza

Hier zijn we beland als tussenstop op weg naar Sicilië maar je mist niet veel als je hier nog niet geweest bent.

We zijn dan 3 weken in Sicilië geweest maar hier maak ik nog een aparte blog over die weldra klaar zal zijn.

Scilla

Van dit vissersdorpje waren we dan wel weer aangenaam verrast. Het ligt aan de Straat van Messina, met zicht op Sicilië en in de verte de vulkaan Stromboli. Het zeewater is erg klaar en was zelfs zo mooi dat ik even overwogen heb om er ook in te gaan. Ik moet jullie namelijk bekennen dat we geen fervente zwemmers zijn en dat we gedurende de 3 maanden in Italië geen enkele keer in de zee of zwembad beland zijn. Raar maar waar.

We hebben er wel een geweldig romantische zonsondergang mogen meemaken waarbij er een hele groep dolfijnen wel een uur voor onze neus aan het spelen was tijdens het zakken van de zon in de zee. Het biertje smaakte extra goed. Een klein biertje voor de de kleine voetjes, een groter bier voor de grotere voetjes...

Scilla is in Calabrië vooral bekend van de traditionele vangst van zwaardvissen. De zwaardvissen paaien in de buurt van Sicilië en trekken daarbij door de Straat van Messina. De traditionele boten (ca 15m lang) bezitten een 13m hoge mast met daarbovenop een plateau vanwaar de stuurman de boot bestuurd. Vanuit de punt van de boot steekt een 15m lange loopplank uit boven het water. De stuurman speurt in het heldere water naar de zwaardvissen. Is er een school in het zicht, dan stuurt hij de boot erheen, en als een zwaardvis binnen bereik is, harpoeneert een bemanningslid de vis (met de hand!) vanaf de loopplank. De vissen zijn erg sterk waardoor het haast onmogelijk is om ze met de hand uit het water te halen. Om ze moe te maken zit de harpoen met een touw vast aan een groot wijnvat. Dit kunnen ze niet naar beneden trekken, en de zwaardvissen worden uitgeput, zodat de vissers (die ondertussen verdergegaan zijn met vissen) de vermoeide zwaardvissen na een tijd uit het water kunnen tillen. Ocharme, ik eet nooit een zwaardvis meer! Het blijkt ook niet gezond te zijn door de hoge hoeveelheid aan kwik, net zoals bij haaien (bron: waarom je geen zwaardvis moet eten).

De authentieke visserswijk Chianalea bestaat uit twee lange, parallel lopende stegen, van hooguit twee meter breed. Hier wonen nog veel vissers, die 's avonds na het werk in de stegen netten repareren en andere voorbereidingen treffen voor de visvangst. De huizen staan direct aan zee, en in de steegjes die uitkomen op zee liggen 's avonds de visserboten. Het wordt ook wel eens het Venetië van Calabrië genoemd maar dat lijkt me toch overmoedig.

Op weg naar huis zijn we dan nog 2 nachten gestopt in Benevento. Het was er 38 graden en dus te warm om veel te bezichtigen. Wimbledon was ook begonnen dus we hebben veel tennis gekeken bij de airco. 😊

Wel hebben we een uitstap gemaakt naar het dorp Sant'Agata de 'Goti. Het oude gedeelte ligt op een rots van tufsteen en de tijd is er blijven stilstaan. Het toerisme is ze zo goed als onbestaande maar na de publicatie van mijn blog zal hier uiteraard snel verandering in komen! 😂We houden van die dorpjes waarvan de rand van de huizen en de rots 1 lijn vormen.

De volgende stop richting huiswaarts was in Tivoli, vlakbij Rome. Gelukkig werkte hier de airco en internet ook heel goed zodat we Wimbledon boven de hitte verkozen. Maar we waren hier ook om wat street art te zien. In Matera hadden we namelijk Louis Gomez leren kennen en gezien dat hij in de buurt van Tivoli enkele werken had, namelijk in het bergdorpje Marcellina. Hier was vroeger een goudmijn en de werken zijn een eerbetoon aan het harde werk en moeilijk leven die de inwoners toen geleden hebben. Street art op zijn best als je het mij vraagt!